Bogumiła Kempińska-Mirosławska
– oficjalna strona autora –
Gdy tylko mama wychodziła z pokoju, wkładałam termometr do gorącego napoju, by “naciągnął”. Musiałam uważać, by nie przesadzić z gorączką, takie prawie 38 stopni było w sam raz. Lubiłam chodzić do szkoły, ale czasem lubiłam też do niej nie pójść. Szczególnie wtedy, gdy byłam już na tyle duża, że mama mogła iść do pracy i zostawić mnie samą w domu. A wtedy – hulaj dusza! pasja Spokojnie, moje hulanie nie było szkodliwe, wręcz przeciwnie – było kolorowe…
Zwykle lubimy nasze wspomnienia z dzieciństwa. Beztroską zabawę, smak babcinego ciasta, wakacje z rodzicami, to tylko dość banalne, ale jakże urocze przykłady wspomnień. Uśmiechamy się sami do siebie, wzdychamy – eh, jak to było wówczas dobrze, bez zmartwień i kłopotów. pisać I nagle marszczymy czoło, zaciskami powieki, nie, tylko nie to – myślimy. I przypominany sobie znienawidzone lekcje języka polskiego, gdy przerabiając wiersz, nauczyciel zadawał nam TO pytanie. Pytanie, które wbijało…
Kilka lat temu zgubiłam piękny, złoty krzyżyk z Jerozolimy, który nosiłam na szyi. Było mi żal i byłam zła, że pewnie jakoś niefortunnie zdejmowałem na ulicy sweter, gdy zrobiło się gorąco, i pewnie wtedy krzyżyk się zerwał i przepadł. Wiedziałam jednak, znając siebie, że ten żal i ta złość będą mi tylko przeszkadzać, by pogodzić się ze stratą. Powiedziałam więc sobie: niech temu, kto znajdzie mój krzyżyk, przyniesie on szczęście i błogosławieństwo. Od razu jakoś tak zrobiło mi się lżej…
Ludzie umierają – to banale stwierdzenie niepodważalnego, biologicznego faktu rozprasza śmierć na nieskończoną liczbę istnień. A wówczas nie możesz myśleć wszystkich, więc nie myślisz, po prostu przyjmujesz do wiadomości. Przecież każdy musi umrzeć. Gdy jednak umiera człowiek, choćby obcy, ale którego trzymasz za rękę, jako pacjenta, śmierć nabiera wyrazu – przyjmuje ludzką twarz tej jednej, jakże konkretnej osoby. Bywa, że pamiętasz ją już zawsze, choć znałeś zaledwie kilka minut, zamieniłeś…