Bogumiła Kempińska-Mirosławska
– oficjalna strona autora –
Poezji nie trzeba brać zawsze na poważnie. Nie zawsze trzeba pisać o spawach życia i śmierci, tragicznej miłości, cierpieniu i wszelkich innych spędzających sen z powiek ciężarach tego świata. Trzeba też umieć wrzucić na luz i niech muzyka gra! Dlatego dziś będzie lekko, z przymrużeniem oka, a nawet w duchu, że tak powiem figlarnym, choć zapewne niejeden pomyśli, iż później pięćdziesiątce to może już nie wypada, choć w sumie to zależy, co ;-). Nie przejmując się za bardzo…
A ludzie mówią i mówią i coraz mniej się rozumieją. Dlatego dziś wiersz pt. “Zagadani”. Zagadani Mówiłeś. Mówiłam. Ty byłeś ślepy, ja głucha. I tak na zmianę. Mówiłeś. Mówiłam. Twarzą w twarz. Tak blisko. A jednak nic się nie działo, z twoich i moich marzeń nic się nie spełniało. Aż umilkły słowa i nastała cisza. I zadziała się przestrzeń między nami. Otworzyły się nam oczy, by sięgnąć wzrokiem dalej niż na czubek nosa. Otworzyły się nam uszy,…
Ludzie umierają – to banale stwierdzenie niepodważalnego, biologicznego faktu rozprasza śmierć na nieskończoną liczbę istnień. A wówczas nie możesz myśleć wszystkich, więc nie myślisz, po prostu przyjmujesz do wiadomości. Przecież każdy musi umrzeć. Gdy jednak umiera człowiek, choćby obcy, ale którego trzymasz za rękę, jako pacjenta, śmierć nabiera wyrazu – przyjmuje ludzką twarz tej jednej, jakże konkretnej osoby. Bywa, że pamiętasz ją już zawsze, choć znałeś zaledwie kilka minut, zamieniłeś…
Tak, wiem, poezja nie ma dziś wzięcia i jest niechętnie czytana. Ale ja ją lubię, zarówno czytać, a w zasadzie kontemplować, jak i pisać. Dziś mam dla Was wiersz pt. Dzieło. Niech wiersz przemówi sam za siebie i zostanie bez mojego komentarza. dzieło budowali dom na skale opoką był on a ona wiatrem i wodą i słońcem budowali dom na piasku a on był czasem ona przestrzenią pełna budowali dom a oni…