Na dworze zrobiło się już ciemno. W mieszkaniu nikły płomień świecy rzucał niespokojne, złotawe cienie na zszarzały od mroku biały obrus. Na ścianie przy łóżku w tło kilimu wtapiał się cień śpiącej matki. Nadszedł czas, aby założyć ci gorset – pomyślała Pelagia. Tak będzie łatwiej, nie będziesz się szarpać. A jak się obudzisz, to wtedy zobaczysz prezent ode mnie już na sobie. <span class="su-quote-cite">fragment opowiadania 'Gorset' ze zbioru CHIMERA</span>
CHIMERA
Opowiadania, w których nic nie jest tym, czym się wydaje.
CHIMERA to moja najnowsza książka literacka, tym razem prozatorska, będąca zbiorem siedmiu (nieprzypadkowo) opowiadań. Bohaterem każdego z nich jest inna postać.
Pelagia była nauczycielką muzyki, teraz szyje gorsety. Przed nią ten najważniejszy – dla matki. Dlaczego? Basia jest malarką i traci to, co najważniejsze. Po trzykroć. Ale co? Agata jest przedstawicielką firmy kosmetycznej, prześladują ją twarze i przeszłość. Czy się z nią zmierzy? Weronika spodziewa się dziecka, ale sen, ten sen, jak zła przepowiednia. Komu wierzyć?
Ksiądz Marek zna życie i wiele tajemnic – z konfesjonału. A jaka jest jego tajemnica? Małgorzata ma męża i dwoje dzieci – normalne życie. A jednak mówi – dość! Dlaczego? Magdalena miała ojca, który nigdy się nie rozstawał z czarną, skórzaną teczką i, jak twierdziła jej matka, nie miał głowy do interesów. Czy się myliła?
Choć żyją oni w innym miejscu i czasie, to coś ich łączy.
CHIMERA to książka o lękach, przeznaczeniu i piętnie skrywanych sekretów.
Z RECENZJI CHIMERY
Czytając pierwszy akapit pierwszego opowiadania „Gorset” z tomu „Chimera” Bogumiły Kempińskiej-Mirosławskiej, pomyślałem: „Tak się już dzisiaj nie pisze”. To proza z początków lat 20. ubiegłego wieku. Ten szczegółowy opis, gęsty od przymiotników, to spiętrzenie metafor. Ale im dalej czytałem, tym bardziej zaczęła mnie ta stylizacja wciągać. Zaczęła smakować, prowadząc w stronę opowiadań tamtego czasu.<span class="su-quote-cite">Jarosław Warzecha (dziennikarz), recenzja “Chimera jako ta inna”, Gazeta Polska Codziennie DŁ</span>
Bohaterowie? Wyraziści, których portrety psychologiczne są jednak mroczne i niejednoznaczne. Tak jakby ukrywali jakieś tajemnice osobiste czy rodzinne, które wcześniej czy później wypłyną i będą miały wpływ na ich losy.<span class="su-quote-cite">Wiesław Pierzchała (dziennikarz), recenzja “Chimera, czyli danse macabre i mroki naszej psyche”, Dziennik Łódzki</span>
Za kolejne atuty uznać należy niebanalny, swoiście “kobiecy”, a więc niemający wiele wspólnego z jakąś “męską” oschłością sposób snucia wątków, ponadto wnikliwość psychologiczną oraz, charakterystyczne już zapewne dla osoby parającej się poezją, dostrzeganie szczegółów i obecnych na dalekim planie aspektów sytuacji. <span class="su-quote-cite">Janusz Janyst (dziennikarz, publicysta, pisarz), recenzja “Sekretne strefy egzystencji”, Aspekt Polski, 2018</span>
Jeśli chcesz posłuchać, co mam do powiedzenia oCHIMERZE, to zapraszam do osłuchania audycji, jaka miała miejsce w Radio Łódź. Audycję, którą prowadziła red. Anna Grobelna, możesz odsłuchać tutaj:
CHIMERA